Mike nie przejął się niewielkim sukcesem Islands, ponieważ miał na głowie ważniejsze sprawy: wraz z Anitą wili sobie rodzinne gniazdko, wydając przy okazji kolejne tysiące funtów. Ale przejmować się chyba należało, bo chcąc nie chcąc, Oldfield był zobowiązany kontraktem do nagrania jeszcze trzech płyt dla Virgin. I wtedy zaczęły się schody, ponieważ po prawie dwuletniej nieobecności w muzycznym biznesie Mike wrócił, nie do końca chętny do pracy... Przez kolejne trzy lata wydawał jednak, jakby na złość wytwórni, rok po roku nowe płyty, jedną dziwniejszą od drugiej...
    Pierwszą z nich była właśnie Earth Moving, gdzie Mike, być może z braku własnej koncepcji, zdecydował się spełnić prośby Virgin nalegającej na komercyjne produkcje i po raz pierwszy przedstawił materiał składający się z samych piosenek. Nie są to jednak utwory odbiegające stylem od tego, co znamy z dotychczasowych płyt: nadal opierające się o chwytliwe melodie i popowe aranżacje. Otwierająca album Holy, z wokalem Andrew Belewa, to opis radości Mike'a ze spotkań z synem. Hostage, piosenkę napisaną pod wpływem autentycznego porwania gdzieś w Europie, wyśpiewał znany już z poprzedniej płyty Max Bacon, a Mark Williamson użyczył głosu do Far Country: piosence o urodzonej na wyspie Korfu córeczce Oldfielda. Innocent, śpiewana przez Anitę Hegerland, jest znów piosenką o dzieciach: opowiada o tym, jakie są one niewinne, kiedy są małe, a później muszą z czasem dorosnąć. Runaway Son jest żartobliwą piosenką napisaną pod wpływem wiadomości o... aresztowaniu Mike'a Tysona. See The Light, ocierający się o rockową stylistykę, to jakby część druga Shadow On The Wall: tym razem utwór opowiada o nadziejach związanych z ówczesnymi przemianami w ZSRR. Tytułowa Earth Moving, zaśpiewana ze sporym feelingiem przez Nikki Bentley, jest piosenką o ochronie środowiska, zaś co się tyczy Blue Night, to Oldfield przyznał kiedyś, że napisał ten kawałek specjalnie dla Maggie Reilly, żeby przywołać jeszcze raz ducha Moonlight Shadow... O Nothing But powiedział, że to bardzo osobista piosenka, opowiadająca o  jego przeżyciach, kiedy mógł pomóc bardzo chorej osobie, zaś Bridge to Paradise opisuje jego marzenia o świecie pełnym pokoju i piękna.
    Mike przyznał się później, że przy tworzeniu tego albumu uległ całkowicie sugestiom wytwórni Virgin. Płyta w Europie odniosła jako taki sukces komercyjny, głownie dzięki obfitej akcji promocyjnej, ale w Anglii przyjęto ją znaczącym milczeniem. Krytycy tradycyjnie "zjechali" płytę. Co by jednak nie powiedzieć, to jednak nawet po dziesięciu latach od wydania, miło słucha się tych wpadających w ucho piosenek i mogą podobać się nie tylko fanom Mike'a...