Oldfield przyznał się kiedyś w którymś z wywiadów, że notatki do tej płyty robił na bibułkach do skrętów, podczas trasy koncertowej promującej album Five Miles Out. Trzeba rzeczywiście przyznać, że Crises wydane w rok później (w dziesiątą rocznicę Tubular Bells) sumuje i rozwija styl swojej poprzedniczki. Pomimo tradycyjnie nieprzychylnej opinii krytyki (złośliwi pisali, że zawartość jest adekwatna do tytułu...) album spełnił swoje zadanie: zdobył Mike'owi nową publiczność. Była to pierwsza płyta zrobiona celowo systemem pół na pół. Sam muzyk przyznał, że tytułowa suita jest tym, co chciał nagrać dla siebie ("zawsze lubiłem coś, co nazywa się heavy-metal") zaś druga część miała być bardziej komercyjna i zawierać chwytliwe piosenki.
    Tak też się stało. Ponad dwudziestominutowy Crises jest ostrym, rockowym utworem o dość uproszczonej warstwie brzmieniowej, z dużą ilością syntezatorów, a chwilami także z wokalnymi popisami samego Oldfielda. Następnie mamy legendarny już Moonlight Shadow, zaśpiewany przez Maggie Reilly, jedną z najbardziej znanych jego kompozycji. In High Places staje się perełką głównie dzięki magii głosu Jona Andersona z grupy Yes. Taurus III to urzekająca solówką gitarową króciutka hiszpańska impresja. Stosunkowo najmniej odkrywczy jest Foreign Affair, znów z wokalną podporą Reilly. Płytę kończy Shadow On The Wall, śpiewany z uczuciem przez Rogera Chapmana, utwór "na który złożyły się moje osobiste przeżycia i polskie sprawy z  tamtych dni" - swego czasu napisany pod wpływem wieści z Polski o internowaniu Lecha Wałęsy.