OLDFIELD Mike (15.05.1953, Reading, Wielka Brytania) - g, mand, bnjo, b, perc, voc; kompozytor, aranżer, autor tekstów, producent nagrań. Syn gitarzysty. Od 1967 tworzył z siostrą Sally duet folkowy Sallyangie (nagrali wtedy m.in. Two Ships, Colour Of The World i Murder Of Children Of San Francisco). W 1968 stanął na czele zespołu Barefeet. W 1970 przeszedł do grupy The Whole World, kierowanej przez Kevina AYERSA i Davida Bedforda (gruntownie wykształconego pianistę, kompozytora i dyrygenta, ucznia m.in. Luigiego Nona).
    Jesienią 1970 ukończył pracę nad roboczą wersją dwuczęściowej kompozycji, która trzy lata później miała mu zapewnić uznanie i popularność, zatytułowanej pierwotnie Opus One, przemianowanej ostatecznie na Tubular Bells. Początkowo nie mógł zainteresować niecodziennym utworem - prostym pod względem konstrukcyjnym, bardzo jednak rozciągniętym w czasie - żadnej spośród brytyjskich firm fonograficznych. Dopiero Richard Branson, zafascynowany muzyką Oldfielda właściciel kilku sklepów z płytami i studia nagraniowego Virgin - Manor zdecydował się na wydanie [2]. Utworzył w tym celu firmę firmę Virgin, która później rozrosła się do rozmiarów potężnego koncernu Virgin Group, skupiającego m.in. wytwórnię filmową, linię lotniczą, i agencję turystyczną.
    Oldfield posłużył się w utworze techniką wariacyjną - wysnuł Tubular Bells z kilku urokliwych motywów i tematów, nierzadko ludowego pochodzenia (w zakończeniu wykorzystał Sailor's Hornpipe). O atrakcyjności dzieła zadecydowała przede wszystkim bogata, pomysłowa instrumentacja; kompozytor w interesujący sposób zastosował m.in. gitary o odmiennym brzmieniu, wiele instrumentów klawiszowych (z pominięciem jednak syntezatorów) o raz perkusyjnych (np. tytułowe dzwony rurowe). Większość partii wykonał sam, choć w studiu towarzyszyli mu: Viv Stanshall (jako mistrz ceremonii zapowiadający poszczególne sola instrumentalne w części pierwszej), Jon Field - fl, Tom Newman - g, Lindsay Cooper - b, Steve Broughton - dr, Mundy Ellis - voc i Sally Oldfield - voc. Fragment Tubular Bells wykorzystany został w głośnym filmie grozy The Exorcist (1973, reż. William Friedkin; na wideokasetach pt. Egzorcysta). Zafascynowany kompozycją David Bedford przygotował symfoniczną wersję, nagraną w 1974 przez The Royal Philharmonic Orchestra pod jego batuta i z udziałem Oldfielda - g. Przedstawił też własne Varations On A Rhytm By Mike Oldfield na osiemdziesiąt cztery instrumenty perkusyjne. Dyskotekową wersje utworu zaproponowała w 1988 nowojorska grupa Book of Love.
    Dwie następne płyty zawierały utwory podobnie skonstruowane, o równie przejrzystym rysunku melodycznym, wyraźniej nawiązujące do folkloru wysp brytyjskich, a niekiedy też do muzyki greckiej lub afrykańskiej. Brzmienie kompozycji Hergest Ridge i Ommadawn (zakończonej piosenką On Horseback z tekstem współautorstwa Williama Murraya) stało się bogatsze dzięki użyciu różnych instrumentów dętych, smyczkowych i klawiszowych (także syntezatorów). W nagraniach z tego okresu uczestniczyli m.in. June Whiting - ob, Lindsay Cooper - ob, Ted Hobart - tp, Don Blakeson - tp, Paddy Moloney - ludowe instrumenty dęte, David Strange - clo, Chili Charles - dr, Pierre Moerlen - kotły, grupa afrykańskich instrumentów zespołu Jabula oraz Sally Oldfield - voc, Clodagh Simonds - voc i chór dziecięcy. Aranżerem partii instrumentów smyczkowych oraz zespołowych partii wokalnych był Bedford.
    Album [10-11] wypełniła kompozycja Incantations, zwracająca uwagę symfonicznym rozmachem i bogata w motywy zaczerpnięte z muzyki dawnej. W tym czteroczęściowym utworze Oldfield wykorzystał fragmenty tekstu Pieśni o Hajawacie Henry'ego Longfellowa (w wykonaniu chóru) oraz Hymn to Diana Bena Johnsona (w wykonaniu Maddy Prior i chóru). Do nagrania kompozycji zaprosił m.in. Sebastiana Bella - fl, Mike'a Lairda - tp, Moerlena - dr, vib (wariacje perkusyjne w Incantations Part 4, członków zespołu Jabula i jak zwykle swą siostrę, Sally - voc.
    Aż do końca lat siedemdziesiątych unikał estrady (jeden z wyjątków stanowiło publiczne wykonanie Tubular Bells 25 czerwca 1973 w londyńskim Queen Elizabeth Hall z zespołem, w którego składzie znaleźli się m. in. trzej znani gitarzyści: Mick Taylor, Steve HILLAGE i Fred Frith). W pierwszą w karierze, dwumiesięczną podróż koncertową (po Europie Zachodniej) wybrał się w marcu 1979. Towarzyszyli mu m.in. Pete Lemer - k, Tim Cross - k, Nico Ramsden - g, Phil Beer - g, Pekka Pohjola - b, Moerlen - dr, perc, Prior - voc, oraz chór i orkiestra pod dyrekcją Bedforda. Zapisem występów był album [12-13]. Zawierał m.in. Tubular Bells w wersji wzbogaconej pod względem brzmieniowym i ekspresyjnym, skrócone i bardziej spójne opracowane Incantations oraz utwór Guilty, oparty na dyskotekowych rytmach, w wersji studyjnej znany z wydanego wcześniej singla.
    Zgodnie z zapowiedzią "Włączenia się do tego, co dzieje się we współczesnej muzyce rockowej, rozrywkowej, na płytach następnych, nagranych z udziałem Bedforda, Crossa, Moerlena oraz takich muzyków jak David Hentschel - k, perc, Rick Fenn - g, Phil Spalding - b, Simon Phillips - dr, perc, Phil COLLINS - dr, perc, Morris Pert - dr, perc i Mike Frye dr, perc, Oldfield przedstawił repertuar o ostrzejszym niż dotychczas brzmieniu i większej intensywności muzycznej. Nadal były to głównie kompozycje rozbudowane, zazwyczaj o wariacyjnej formie, np. Taurus I z [15] , Taurus II z [16], Crises z [17], The Wind Chimes z [22], Amarok z [24] oraz Music from the Balcony z [25]. Podobny charakter miał przedstawiony na [14] cykl w pięciu częściach: Airborne, Platinum, Charleston, North Star, Platinum Finale (współtwórcą ostatniego fragmentu był Philip Glass), wzbogacony m.in. o elementy jazzu. Wśród utworów krótszych zwracały uwagę m.in. Conflict (afrykańskie brzmienia, cytat z Badinerie z II Suity orkiestrowej Johanna Sebastiana Bacha) i Mount Teide (porywająca partia perkusji w wykonaniu Carla Palmera).
    Oldfield przedstawił w tym okresie także wiele chwytliwych piosenek, w których stosował zwroty melodyczne charakterystyczne dla swojego stylu. Sam śpiewał rzadko (Crises, Make Make, No Dream, Mr Shame, Gimme Back, Heaven's Open), toteż do wykonania poszczególnych utworów zapraszał wokalistów: Wendy Roberts (Into Wonderland), Maggie Reilly, (Family Man, Moonlight Shaddow, Foreign Affair, To France, Crystal Gazing), Jona ANDERSONA (In High Places, Shine), Rogera Chapmana (Shadow On The Wall), Barry'ego Palmera (Crime Of Passion, Poison Arrows, Discovery, Saved By A Bell), Anitę Hegerland (Pictures In The Dark, North Point, The Time Has Come), Bonnie TYLER (Islands), Kevina Ayersa (Flying Starts), Maxa Bacona (Magic Touch), Nikki Bentley (Earth Moving). Sparafrazował otwory znane z repertuaru zespołów The SHADDOWS (Wonderfull Land) i ABBA (Arrival), nagrał melodię z programu telewizyjnego dla dzieci Blue Peter, Piosenkę George'a Gershwina (I Got Rhytm) oraz uwerturę Gioacchina Rossiniego z opery Wilhelm Tell (William Tell Overture). Dał się też poznać jako twórca muzyki filmowej. Swoimi kompozycjami zilustrował m.in. telewizyjny The Space Movie (1979, reż. Tony Palmer) i The Killing Fields (reż. Roland Joffe, np. liryczny, orkiestrowy, Pran's Theme, efektowne Requiem For A City na chór chłopięcy i orkiestrę oraz kilka miniatur o programowym charakterze, a wśród nich Evacuation, Capture i Execution - wszystkie trzy na instrumenty elektroniczne)
    Jako muzyk sesyjny, a także producent nagrań, współpracował m.in. z Ayersem, Lolem Coxhillem, Robertem WYATTEM, Tomem Newmanem, Pekką Pohjolą, Bramem Tschaykovskim, zespołami The Edgar Broughton Band, Henry Cow, GONG i The SKIDS.
    Albumy [6-9] i [20-21] miały charakter retrospektywny, w zestawie [6-9] oprócz Tabular Bells, Hergest Ridge i Ommadawn w wersjach poprawionych, ponownie zmiksowanych, znalazły się m.in. fragmenty utworów Bedforda, które Oldfield ozdobił partiami gitarowymi (Extract From Star's End, The Rio Grande, Pheacian Games), oraz dwa ludowe tańce, wcześniej wydane na singlach (In Dulci Jubilo, Portsmouth). W

    [1] "Sallyangie: Children Of The Sun", 1968, [2] "Tubular Bells", 1973, [3] "Hergest Ridge", 1974, [4] "The Orchestral Tubular Bells", 1975, [5] "Ommadawn", 1975, [6-9] "Boxed", 1976, [10-11] "Incantations", 1978, [12-13] "Exposed", 1979, [14] "Paltinum", 1979, [15] "QE2", 1980, [16] "Five Miles Out", [17] "Crises", 1983, [18] Discovery, 1984, [19] "The Killing Fields", 1984, [20- 21] "The Complete Mike Oldfield", 1985, [22] "Islands", 1987, [23] "Earth Moving", 1989, [24] "Amarok", 1990, [25] "Heaven's Open", 1991
    [1] Transatlantic, [2] - [25] Virgin